Hindi ako nakapag-post nung isang linggo. Nagsimula akong makibaka sa sipon at kinailangang i-shutdown yung buong linggo. Buti na lang at di lumala: sore throat lang, stuffy nose, at kaunting sipon. Ipapamahagi ko ngayon ang karanasan nang ako’y nasa Year 2. Noong araw, madalas kaming mag bakasyon sa Tiya namin. Malayo ang biyahe noon, mga apat na oras. Bus pa ang sakayan naming patungo sa kanya. Naalala ko na ginagawa pa lang ang kalye kaya lubak-lubak ang daan. Isang beses sa bus, may matandang ale na umupo sa unahan namin. ‘Marhay ini para pasil an pagluwas’; ewan ko kung bat naalala ko yan.

Ninang

Makaraan ang ilang beses, naging malapit ako sa Tiya, na isa sa mga ninang ko. Siya ang nagmamasid sa bukid doon, may mga baka, kalabaw, aso, pusa, baboy atbp. Ang bahay nila’y nakatayo ng 20 taon. Katabi lang ng lupa nila ang dagat. Sariwa ang pagkain sa boondocks, simpleng pamumuhay. Imbes na manok, may isda; ang mga itlog ay galing mismo sa mga manok sa bakuran. Kahit na ilang oras lang ang bukid sa sibilisasyon, naway ito’y ibang planeta. Tila tumigil ang ikot ng mundo, pakiramdam ko biglang bumagal ang takbo ng buhay ko. Walang cable doon, walang cartoons, hindi walking distance ang sari-sari store, bihira ang junk food at uso pa noon ang telegrama.

Nakilala ko doon ang 2 pinsan ko, ang mga tao niya na kabilang sina Tiyong David at Elys, at kahit simple lang eh mukhang masaya naman sila. Naalala ko rin ang mga beses na nagalit ang Ninang. Panay kasi ang order ko ng fried chicken, at na-stress pa more. Isang beses, pumunta kami ng All Soul’s Day. Naalala ko pa yung mga kandila sa semeteryo. Inamin ng ninang na hindi niya masyadong naabutan ang nanay niya; maliit pa siya ng ito’s pumanaw. Noong nasa Year 2 din ako, may tinanim akong ampalaya sa paaralan namin. Bago ako umalis, unti-unting nabuhay yung tanim. Sinabi ko kay Tiya na baka mamatay yung tanim ko. Huwag kang mag-alala, sabi niya, may magdidilig ng halaman mo doon. Nakatulong ang reassurance niya at hindi ko na inisip yun. Pagbalik ko nasilayan ko na patay na ang halaman. So much for auntie’s confidence.

Kuya

Nakikilala ko din si Kuya. Di ko na matandaan ang ngalan niya kasi ang tagal na. Isa siya sa mga kapitbahay ni Ninang. Mukhang matino naman. Naalala ko ilang beses sinamahan niya ako sa beach. Napag usapan naming ang mga aso. Tinanong ako kung sinamahan kong maglangoy ang mga aso namin. Sabi ko di ko alam kung marunong lumangoy. Sabi niya lahat ng aso marunong lumangoy kailangan lang dalhin sa dagat. Nalaman ko later on na hindi siya 100% tama. Not all dogs can swim. Isang beses dinala niya yung niece niya na halos ay kasing edad ko.

Isang araw tumungo kami sa isang ‘isla’. Naalala ko may Nakita kaming jellyfish. Sabi ko pwede ba nating iuwi yan? Ah, hindi matetepok ngaya yan; sa dagat lang yan mabubuhay. May Nakita din akong baka sa isla. Tanong ko, bakit may baka dito? Saan ba galing yan? Ah, marahil ay nakatakas yan sa banua. Nabanggit ko din yung somersault. Marunong daw siyang mag-somersault dati, pero wala ng praktis. Mukha namang mabuting ehemplo si kuya. Sandali lang kaming nagkakilala, but he made a lasting impression. Makalipas ang isang dekada, natanong ko si ninang kung saan na si kuya. May pamilya na, sabi niya. Apat na ata yung anak.

Bagong Daan

Noong huling punta ko kay ninang, semento na yung daan. Wala ng mga bus at grabe makataga yung mga tricycle driver. Dahil maayos na yung kalye, mas madali na yung biyahe. Hindi na aabot ng 4 oras partungo kay Tiya. Pagpunta ko doon, kasama ng tiyo ko yung kaibigan niya. Pamangkin niya ang tiyo ko pero nakasanayan na namin siyang tawagin na Auntie, at hindi lola. Nabalitaan ko dito na lumisan na yung kumpare ni Tiyo. Kung may aral na mapupulot sa kwento ko, huwag po tayong matakot sa simpleng buhay. Kahit lugmok ang daan, kahit walang junk food, cable o iPhone, walang presyo ang tunay na kaligayahan.